(dit is een fragment uit het hoofdstuk "Gejammer brengt geen geld")
Veel van de cultuurverschillen tussen de oude mediawereld en de nieuwe, kan teruggevoerd worden op de macht van de deadline. De deadline bepaalt het proces, schept orde en geeft taakbewustzijn aan alle deelnemers. Iedereen, van directeur tot stagiair, is doordrongen van de deadline en stemt er zijn werkzaamheden op af. De deadline stroomt door de aderen van alle deelnemers in dit dagelijkse journalistieke proces.
Wikipedia: “Een keiharde deadline is de zaktijd van een krant: het tijdstip waarop de krant "zakt", naar de technische afdeling gaat. Vanaf dat moment kan een journalist in het geheel niets meer aan tekst of opmaak veranderen. Dit kan tot grote spanning en tot fouten leiden. De uitslag van een verkiezing, het op een persconferentie gebrachte standpunt zijn soms in krantenberichten geheel verkeerd weergegeven: het definitieve nieuws was pas na de zaktijd bekend geworden. In het verlangen vooral geen primeur te missen, hebben journalist of redactie een slag geslagen naar wat er "ongetwijfeld" bekend zou worden. Vaak kiezen ze juist; soms worden echter onder druk van de deadline foute inschattingen gemaakt die als legendarische blunders de geschiedenis in gaan.”
Het besef dat je op moment X niets meer kunt veranderen, zorgt ervoor dat je alles uit de kast haalt om (vlak) vóór dat moment een topprestatie te leveren. Dat streven heeft er dan ook jarenlang voor gezorgd dat krantenmakers juist dan op hun best waren. Maar ook dat ze direct ná moment X konden uitblazen en opnieuw beginnen. Het bier kwam op tafel, de gang naar de kroeg - of het eigen bed - werd ingezet.
Na de deadline begint het leven opnieuw. Iedereen - inclusief de concurrentie - staat weer op nul. De strijd om het beste verhaal kan weer van voor af aan beginnen. Nieuwe kansen, nieuwe prijzen. Hoe anders is dat in de deadlineloze wereld van het internet. Onlinemensen hebben geen moment X. Dat heeft voor- en nadelen, maar is hoe dan ook gedragsbepalend. Het feit dát er geen deadline is betekent dat je op elk moment van de dag (week, maand, enzovoort, hoe dan ook real time) het best haalbare moet publiceren. In veel gevallen zal dat best haalbare minder perfect zijn dan dat wat door de deadlinecultuur wordt gecreëerd. Maar tegelijkertijd heeft het eveneens de mogelijkheid (en daarmee de plicht) zichzelf te blijven ontwikkelen tot iets beters.
Waar een productie in de deadlinecultuur op een gegeven moment "af" is, geldt dat nooit voor een internetproduct. Dat is in veel gevallen bij het eerste levenslicht minder voldragen dan in de oude cultuur wenselijk zou zijn, maar blijft zich vervolgens ontwikkelen tot iets beters. En beters. En beters.
Dat kan echter alleen als de deelnemers in dat deadlineloze proces bereid zijn hun klassieke trots van zich af te gooien en zich open te stellen voor de impulsen die ze van buiten krijgen. Het "Not wrong for long" is eerder in dit boek al genoemd. Geparafraseerd: we kunnen het misschien door onze manier van real time opereren af en toe bij het verkeerde eind hebben, maar we zijn bereid om die onvolkomenheden constant te repareren. Iets dat simpelweg onmogelijk is bij een product dat slechts eenmaal per dag (of week, of maand) verschijnt. En om die reden ook niet verwacht wordt in dergelijke producten.
Het verschil tussen de cultuur van de deadline en die zonder deadline is nog het beste weergegeven door Meg Pickard, tot 2012 "head of digital engagement" bij The Guardian. Zij maakte een schema met een horizontale lijn met in het midden het woord “publicatie”: het grote journalistieke moment van het openbaren van alles wat je weet in een samenhangend verhaal. Boven de lijn het min of meer traditionele journalistieke proces, met alle ogen op de deadline en daarna op zijn best nog een ingezonden brief of een followup. Onder de streep ontrolt zich een totaal nieuw proces, mogelijk gemaakt door het interactieve internet.
© 2010, Meg Pickard / The Guardian
Deelname van wat we vroeger ons publiek noemden (want dat is wat er gebeurt aan de onderkant) is alleen mogelijk, als het gedrag van de professionals aan de bovenkant verandert. Veel oude vaardigheden blijven van belang, maar er worden nieuwe aan toegevoegd.
Een echt toekomstbestendig mediabedrijf is alleen haalbaar zonder de allesbepalende deadlinecultuur.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten